ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ

Αγώνας δρόμου 25 χλμ. Ζάτουνα – Βαλτεσινίκο. Θα είμαστε όλοι εκεί αύριο 30 Μαΐου 2010. Ένας μοναδικός αγώνας δρόμου, φόρος τιμής στον μεγάλο συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, θα ξεκινήσει από τη Ζάτουνα και θα καταλήξει στο Βαλτεσινίκο.

Εμπνευστές της διοργάνωσης είναι ο Κώστας Παναγούλιας και ο Παύλος Διακουμάκος, ενώ τη διοργάνωση έχουν ο Σύλλογος Δρομέων Υγείας Αθηνών (Σ.Δ.Υ.Α.), οι Δήμοι Δημητσάνας, Βυτίνας και Κλείτορος και το Μουσείο «Μίκης Θεοδωράκης – Ζάτουνας».

Η εκκίνηση θα δοθεί στην πλατεία στης Ζάτουνας μπροστά από το Μουσείο και την εκκλησία, υπό τη σκιά του αιωνόβιου πλάτανου, το πρωί της Κυριακής 30 Μαΐου στις 10:30 και έπειτα από μια διαδρομή 25 χιλιομέτρων, στην οποία θα υπάρχουν σταθμοί τροφοδοσίας με νερό και ισοτονικά, οι δρομείς θα τερματίσουν στο Βαλτεσινίκο.

Το Σάββατο 29 Μαϊου στις 18:30 επίσης θα γίνουν τα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής των Μιχάλη Αμάραντου, Ανδρέα Νικολάου και Κατερίνας Χατζηγιαννούλη στο Πανταζοπούλειο Πνευματικό Κέντρο Βυτίνας και στις 20:30 στο Θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης» στη Δημητσάνα η ορχήστρα «Μουσικές Διαδρομές» θα ερμηνεύσει τραγούδια του Μίκη.

Το άγαλμα των Κυριακίδη και Λούη στο Hopkinton – Statue Kyriakidis and Louis in Hopkinton

Εντυπώσεις από τον Μαραθώνιο της Βοστώνης

Στις 14 Απριλίου βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο της Αθήνας μια πολυμελής ομάδα 70 Ελλήνων Μαραθωνοδρόμων ακολουθούμενοι από 20 περίπου συνοδούς για να τρέξουμε στον φημισμένο Μαραθώνιο της Βοστώνης, της πανέμορφης πόλης της Μασαχουσέτης. Ολόκληρο το προηγούμενο βράδυ δεν κοιμηθήκαμε σχεδόν καθόλου, αφού αυτό το ταξίδι ήταν ένα όνειρο ζωής και το περιμέναμε όλοι μας τόσο καιρό. Τα χαράματα εκείνης της μέρας η άφιξη των πρώτων δρομέων άρχισε να χαλάει την γνώριμη ησυχία του αεροδρομίου. Ένας – ένας οι δρομείς κατέφθαναν με μεγάλες Ελληνικές σημαίες στα χέρια και τα άλλα γνώριμα χαρακτηριστικά όπως εμβλήματα των συλλόγων τους, ειδικά σχεδιασμένα μπλουζάκια, κονκάρδες στο στήθος που έδειχναν στους άλλους ταξιδιώτες ότι φέτος συμπληρώνονται 2500 χρόνια από την ιστορική μάχη του Μαραθώνα. Όλα έδειχναν ότι άρχιζε μια μεγάλη γιορτή. Σε λίγο έφθασαν και τα κανάλια της τηλεόρασης για να αποθανατίσουν τις πρώτες στιγμές της αποστολής των αθλητών. Αφού δόθηκαν και οι καθιερωμένες συνεντεύξεις από κάποια μέλη της αποστολής, μπήκαμε στο αεροπλάνο για να αρχίσει το υπερατλαντικό μας ταξίδι με ενδιάμεσο σταθμό το Λονδίνο.

Ο Μαραθώνιος που τρέξαμε ήταν ο 114^ος παρακαλώ αφού είναι ο αρχαιότερος μετά τον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας αφού γίνεται ανελλιπώς από το 1897. Λόγω του γεγονότος ότι φέτος συμπληρώνονται 2500 χρόνια από την ιστορική μάχη του Μαραθώνα η Ελληνική αποστολή των Μαραθωνοδρόμων (και μόνο η Ελληνική παρακαλώ) θα φιλοξενούνταν από τους Αμερικανούς πολίτες της πόλης Hopkinton που απέχει περίπου 40 χιλιόμετρα από την πόλη της Βοστώνης. Οι περισσότεροι δρομείς από την αποστολή μας ήμασταν πολύ μαζεμένοι αφού δεν γνωρίζαμε τις οικογένειες που θα μας φιλοξενούσαν και αυτό το γεγονός μας γέμιζε αμηχανία.

Μετά από το μακρινό υπερατλαντικό ταξίδι και την προσγείωση μας στην Βοστώνη, ήρθαν τα πούλμαν να μας παραλάβουν και μας μετέφεραν στο Hopkinton, συγκεκριμένα στη εκκλησία της πόλης. Εκεί μας καλωσόρισε ο Δήμαρχος της πόλης, ο Τίμ ο Πρόεδρος των δρομέων της πόλης, ο γιος του Στέλιου Κυριακίδη του αείμνηστου μεγάλου Μαραθωνοδρόμου μας, και άλλοι. Στη συνέχεια μας οδήγησαν σε μια διπλανή μεγάλη αίθουσα που είναι και συνεδριακό κέντρο όπου θα μας περίμεναν οι οικογένειες που θα μας φιλοξενούσαν για να δειπνήσουμε μαζί, ο καθένας μας με την οικογένεια του για να κάνουμε έτσι την πρώτη γνωριμία μας και να φύγει το άγχος. Μπαίνοντας μέσα σ αυτό τον μεγάλο χώρο μας περίμεναν οι οικοδεσπότες κρατώντας στα χέρια τους μεγάλες πινακίδες που έγραφαν για τον καθένα μας το όνομα του για να τους αναγνωρίσουμε. Ψάχνοντας με το γιό μου την δικιά μας οικογένεια μέσα στο πλήθος, ξαφνικά αντικρίζω ένα χαριτωμένο και πανέμορφο κοριτσάκι, την Cabbi, να κρατά την πινακίδα με τα ονόματα μας στα χεράκια του. Με το που το αντικρίζω, ακαριαία μέσα μου σπάει ο πάγος και η αμηχανία και πέφτω στην αγκαλιά του λες και το ήξερα χρόνια, λες και ήταν δικό μου παιδί. Κοντά του ήταν οι γονείς του και 2 αγόρια, τα αδέλφια της. Αφού συστηθήκαμε μου είπε ο κύριος της οικογενείας ότι ήταν Έλληνας στην καταγωγή. Ήταν ένας Ελληνοαμερικάνος 3^ης γενιάς αφού στην Αμερική είχε πάει ο παππούς του και η γιαγιά του. Ήμασταν πολύ τυχεροί γιατί ανέλαβαν την φιλοξενία των Ελλήνων Μαραθωνοδρόμων περίπου 50 οικογένειες και μόνο εγώ και ο γιος μου πέσαμε σε οικογένεια με Ελληνοαμερικάνο οικοδεσπότη. Αφού λοιπόν ανταλλάξαμε τις πρώτες λέξεις και κάναμε την αρχική γνωριμία μας δειπνήσαμε όλοι μαζί και εκεί άρχισε το όνειρο μας. Γιατί πράγματι ήταν όλα ονειρικά. Δεν έζησα μόνο εγώ το όνειρο γιατί με φιλοξένησε Ελληνοαμερικάνος. Και τα υπόλοιπα μέλη της Ελληνικής αποστολής έτυχαν ανάλογης φιλοξενίας.

Τι να πρωτοθυμηθώ από την παραμονή μου στη Βοστώνη δεν ξέρω. Πραγματικά δεν ξέρω, γιατί ήταν ένα όνειρο και τα πραγματικά όνειρα δεν περιγράφονται με τα λόγια. Θα προσπαθήσω όμως να σας περιγράψω ότι μπορώ. Όλη η πόλη του Hopkinton γεμάτη με Ελληνικές σημαίες. Παντού στους δρόμους, στα δημόσια κτήρια, στα καταστήματα παντού. Παντού επίσης πανό και πλακάτ που έγραφαν ότι φέτος γιορτάζει η Ανθρωπότητα τα 2500 χρόνια από την Ιστορική Μάχη του Μαραθώνα. Αλήθεια εδώ στην Ελλάδα πόσοι Έλληνες το γνωρίζουν; Και αν δεν το γνωρίζουν οι Έλληνες τι κάνει το κράτος, τι κάνουν οι Δήμοι, τα σχολεία και οι άλλοι κρατικοί φορείς για να το μάθουν; Τι κάνουν όλοι αυτοί οι κύριοι για να μάθουν κυρίως τα μικρά παιδιά για την σημασία της μάχης στην μετέπειτα εξέλιξη του πολιτισμού μας;

Το ίδιο εκείνο βράδυ της πρώτης μας μέρας στο Hopkinton,  με ομόφωνη απόφαση του ο Δήμαρχος και το Δημοτικό συμβούλιο μας ανακήρυξαν Επίτιμους Δημότες της πόλης και χορήγησαν στο κάθε Έλληνα Μαραθωνοδρόμο και στον συνοδό του τα σχετικά πιστοποιητικά. Να θυμηθώ επίσης την τιμή που μας έκανε ο Κυβερνήτης της Μασαχουσέτης να μας υποδεχθεί στο προεδρικό Μέγαρο και να μας απευθύνει με τα ζεστά του λόγια θερμό χαιρετισμό. Δεν πρέπει με τίποτα να ξεχάσω τους παππούδες και τις γιαγιάδες του ΚΑΠΗ του Hopkinton που έφτιαξαν με τα χεράκια τους πρωινό για να το φάμε μαζί τους. Τις νεαρές προσκοπίνες που μας κάλεσαν για τσάι και γλυκό υπό τους ήχους γλυκιάς μουσικής που την έπαιζαν οι ίδιες μέσα στην Βουλή. Τα παιδιά του σχολείου που μας υποδέχθηκαν και μας τίμησαν με την πρόσκληση τους μαζί με τους Κενυάτες Μαραθωνοδρόμους τους καλλίτερους και ταχύτερους δρομείς στον κόσμο. Τους μαθητές ενός άλλου σχολείου που γέμισαν ασφυκτικά ένα τεράστιο αμφιθέατρο για να μας απαγγείλουν ποιήματα και άλλα κείμενα για τη αρχαία Ελλάδα που τους διδάσκουν στο σχολείο τους. Αυτά τα μικρά παιδιά που μας ευχαριστούσαν ντυμένα με αρχαιοελληνικές χλαμύδες, για τον πολιτισμό και την Δημοκρατία που τους έδωσε η Αρχαία Ελλάδα.

Τι να πρωτοθυμηθώ από τον Αγώνα του Μαραθωνίου της Βοστώνης. Τους 27.000 δρομείς που έλαβαν μέρος ή τους 4.500 δρομείς που δεν μπόρεσαν τελικά να έρθουν λόγω της σκόνης από την έκρηξη του ηφαιστείου στη Ισλανδία; Είχαν στήσει οι διοργανωτές του αγώνα ξεχωριστή τέντα μόνο για εμάς τους Έλληνες Μαραθωνοδρόμους κοντά στο σημείο της εκκίνησης του αγώνα για να μην ταλαιπωρηθούμε μαζί με τους υπόλοιπους Μαραθωνοδρόμους στο αθλητικό χωριό που ήταν κάπως μακριά από την αφετηρία του αγώνα. Και τι δεν μας είχαν σ αυτή την τέντα για να έχουμε όσο γίνεται καλλίτερη απόδοση στον αγώνα. Κατ αρχή η τέντα ήταν θερμαινόμενη για να μην κρυώνουμε. Είχαν ετοιμάσει δεκάδες διαφορετικά σνακ, χυμούς φρούτων, καφέδες, τσάι και ότι άλλο καλό ήθελες να φας ή να πιείς. Υπήρχαν ατομικές τουαλέτες. Υπήρχαν μασέρ για να μας χαλαρώσουν πριν τον αγώνα. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι δεχτήκαμε πάρα πολλές επισκέψεις από τις οικογένειες που μας φιλοξένησαν για να μας δώσουν το τελευταίο φιλί, την τελευταία ευχή πριν τον αγώνα και να μας ενθαρρύνουν για καλό τερματισμό και καλό αποτέλεσμα. Φυσικά άναψαν τα φλάς και πήραν φωτιά οι φωτογραφικές μηχανές και τα βίντεο για να αποθανατίσουμε τις στιγμές αυτές. Τραγουδήσαμε κλαίγοντας τον εθνικό μας ύμνο και υποσχεθήκαμε ότι ο κάθε δρομέας στην γραμμή του τερματισμού θα φωνάζει με όση δύναμη του έχει απομείνει από την υπερπροσπάθεια του αγώνα, ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ, για να στείλουμε το μήνυμα στην άλλη άκρη του κόσμου ότι παρά τις σημερινές δυσκολίες που περνά η πατρίδα μας, θα ξαναγεννηθούμε μέσα από τις στάχτες μας.

Μ αυτά και μ αυτά φύγαμε κάποια στιγμή προς την αφετηρία του αγώνα, αφού η οργανωτική επιτροπή του Μαραθωνίου είχε φροντίσει να μας βάλουν στο πρώτο κύμα του αγώνα, πίσω από την ελίτ των καλλίτερων δρομέων. Με τόσο κόσμο στην εκκίνηση του αγώνα δεν υπήρχε το παραμικρό σκουπιδάκι γιατί ήταν τέλεια οργανωμένος ο αγώνας αλλά και γιατί ο ίδιος ο κόσμος εκεί διακατέχετε από μεγάλη οικολογική συνείδηση. Πώς επίσης να ξεχάσω το 1 περίπου εκατομμύριο κόσμο που ήταν συγκεντρωμένοι κατά μήκος ολόκληρης της διαδρομής του αγώνα και μας ενθάρρυναν, όταν εδώ στην Ελλάδα μας βρίζουν γιατί διακόπτεται για λίγες ώρες η κυκλοφορία για να γίνει 1 φορά τον χρόνο ο Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας; Ακόμα είναι στο οπτικό μου πεδίο η εξέδρα που μου είχε στήσει μια άλλη Αμερικάνικη οικογένεια που φιλοξενούσε τον φίλο μου τον Σωτήρη (φίλος καλός και συνοδός μου) με το χιουμορίστικο πλακάτ που έγραφε στα Αγγλικά << πάμε Χάρη μόνο 40 χιλιόμετρα σου απέμειναν>>. Πώς να μην ηχούν ακόμη στα αυτιά μου οι δεκάδες μπάντες, με κλασική, jazz και ροκ μουσική, κατά μήκος όλης της διαδρομής που έκαναν τον Μαραθώνιο ένα ατελείωτο πανηγύρι; Πώς να μη θυμάμαι τους Αμερικανούς θεατές του αγώνα να συλλέγουν τα χιλιάδες γάντια και ότι άλλο αφήναμε πίσω μας εμείς οι Μαραθωνοδρόμοι λόγω του πρωινού κρύου, να τα πλένουν στα σπίτια τους και στη συνέχεια να τα προσφέρουν σε αστέγους, σεισμοπαθείς και σε άλλες φιλανθρωπικές οργανώσεις; Πώς να ξεχάσω τις νεαρά κορίτσια που στο πιο κρίσιμο σημείο, εκεί που σε εγκαταλείπουν οι δυνάμεις σου, μεταξύ του 31 και του 35 χιλιομέτρου στο heartbreak hill (στο λόφο που σπάνε οι καρδιές) πέφτουν στην αγκαλιά των δρομέων και με τα φιλιά τους παρέχουν αναζωογόνηση και σπρώχνουν τους δρομείς στον τερματισμό των 42195 μέτρων; Πώς να ξεχάσω τα χιλιάδες congratulations (συγχαρητήρια) από μικρά άγνωστα παιδιά εθελοντές του αγώνα που άκουσα στον τερματισμό μου; Είδα 15χρονο παιδί με θρησκευτική ευλάβεια να παρακολουθεί στον τερματισμό να μην πετάξει κάποιος δρομέας το πλαστικό μπουκάλι με το νερό στην ανακύκλωση με τα πλαστικά, χωρίς να έχει αδειάσει εντελώς από νερό. Όταν αυτό το παιδί έβρισκε λίγο νερό μέσα το άδειαζε σε μια κοντινή αποχέτευση για να μην το αδειάσει στο δρόμο και δημιουργήσει λάσπη. Αυτή είναι η παιδεία που του έχει δώσει το σχολείο του, οι γονείς του, η χώρα του.

Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως τον Nick, την Amy, τον Dimitrios, τον George και την αγαπημένη μου Cabbi γιατί μας πρόσφεραν την τέλεια φιλοξενία παρέχοντας μας το σπίτι τους, το φαγητό τους, το αυτοκίνητο τους, τον πολύτιμο χρόνο τους να μας μεταφέρουν και να μας ξεναγούν, ακόμη και το κινητό τους τηλέφωνο για να μιλάμε με Ελλάδα αλλά κυρίως την ζεστασιά τους και την αγάπη τους όσο μείναμε μαζί τους. Μέσα όμως από την παραπάνω οικογένεια ευχαριστώ θερμά όλους τους Φιλέλληνες Αμερικάνους πολίτες του Hopkinton για την φιλοξενία τους. Αυτή η ζεστή φιλοξενία, η οργάνωση και ο συντονισμός μεταξύ των οικογενειών που μας φιλοξένησαν ήταν κάτι το ανεπανάληπτο, κάτι που δεν έχω ξαναζήσει, πιστεύω πως δεν θα το βιώσω ξανά και σαφέστατα δεν θα το ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Όπως δεν θα ξεχάσω ποτέ το δάκρυ στα μάτια μας και στα μάτια τους, την στιγμή του αποχωρισμού και της επιστροφής μας στην Ελλάδα. Εξακολουθούμε φυσικά να διατηρούμε την επαφή και την επικοινωνία μαζί τους. Δεν ξέρετε πόσο πολύ συγκινούμαι όταν μου γράφει ο φίλος μου ο Nick ότι το σπίτι του φαίνεται άδειο χωρίς την παρουσία μας και ότι μας νοιώθει σαν κάποια μέλη της οικογενείας του που ζουν μακριά του. Ελπίζω κάποτε να τους ανταποδώσουμε την φιλοξενία. Ελπίζω αυτό το κάποτε μάλιστα να είναι και πολύ σύντομα. Ίσως κι αυτό το καλοκαίρι. Θέλω να ευχηθώ για πάντα υγεία στην οικογένεια του Νick Chakalos και στα μέλη των υπολοίπων οικογενειών που μας φιλοξένησαν, να είναι όλοι τους καλά, καλή αντάμωση αυτή τη φορά στην πατρίδα μας και να παραμείνουν για πάντα Φιλέλληνες γιατί εμείς ατομικά αλλά και η πατρίδα μας η Ελλάδα από τέτοιους πραγματικούς φίλους έχουμε ανάγκη.

Impressions from Boston Marathon

On 14 April we were in the airport of Athens a team of 70 Greeks marathon runners, escorted by roughly 20 people, in order to run in the famous Marathon of Boston, in the beautiful state of  Massachusetts. The entire previous night we did not sleep at all, as this travel was a dream of  life and all of us waited for it so much time. The daybreak of that day, the arrival of runners began to spoil the familiar quietness of the airport. One by one runners were arriving with large Greek flags in their hands and other familiar features such as emblems of their associations, specially designed t-shirts, badges pointing to other travelers that this year we completed 2500 years from the historic Battle of Marathon. All seemed to have started a big celebration. Soon arrived the TV channels on to capture the first moments of the mission of the athletes. Once established and given interviews by some members of the mission, we got on the plane to start our transatlantic journey with a stopover in London.

The marathon we ran was the 114th please as it is the oldest since the Athens Classic Marathon. Because this year completed 2500 years from the historic battle of Marathon, the Greek mission Marathon runners (and only the Greek please) would be hosted by U.S. citizens in the city of Hopkinton which is located approximately 40 kilometers from the city of Boston. Most runners from our mission did not know the families who hosted us, and this filled us with embarrassment.

After the distant transatlantic travel and our landing in Boston, then coaches came and they transported us in Hopkinton, particularly in the church of city. There we were welcomed by the Mayor of city, Tim the Chairman of city’s runners, the son of Stelios Kyriakidis, our unforgettable big Marathon runner, and others. Afterwards they led into a big room that is also a conference centre where we waited for the families who hosted us to dinner with, everyone with his family to do so our first meeting and leave the stress behind. Entering this great place, hosts were waiting for us, holding big signs writing everyone’s name to recognize eachother. As i was searching with my son for our own family in the crowd, i suddenly saw a cute and beautiful girl, Gabby, to keep the sign with our own names on her hands. Then, instantly the ice broke, the embarrassment was gone and i fell into her arms as knew her for years, like she was my own child. Next to her were her parents and two boys, her brothers. After we introduced ourselfs the father told me that he was Greek in origin. It was a third generation Greek-American since since his grandfather and grandmother were gone to America years ago. We were very lucky because our delegation was hosted by 50 American families and only me and my son were hosted by a family with a Greek-American host. So when the first words exchanged and made initial contact we all dinner together and there our dream begun. Because indeed everything was dreamy. It wasn’t just i who lived the dream because i was hosted by a Greek-American. The other members of the Greek delegation found similar accommodation.

I don’t know what to recall first from our stay in Hopkinton. Really I do not know, because it was a dream and the dreams cannot be described with words. I will try however to describe it as much i can. The entire city of Hopkinton was full with Greek flags. Everywhere in the streets, in the public buildings, in the shops, everywhere. There were also banner and placards that they wrote that this year Humanity celebrates the 2500 years from the historical Battle of Marathon. Really, how many Greeks know that? And what the state does, what Municipalities do and what the schools and the other governmental agencies do in order to inform us about that? What all these gentlemen do in order to educate our children for the importance of the battle in the later development of our culture?

The same evening of our first day in Hopkinton with unanimous decision the Mayor and the Municipal council nominated us Honorary Citizens of the city and granted to each Greek Marathon runner and his companion the relative certificates. I also recall the Governor of Massachusetts who invited us in the State House and welcomed us with his warm speach and greeting. I should not forgot the senniors of Hopkinton who invited us for breakfast which they made with their own hands so we can eat all together. The young scouts of Massachusetts who invited us for tea and goodys under the sounds of warm music played by themselfs in the State House. The students of the local school who invited us and honoured us along with the Kenyan Marathon runners who are the best and fastest in the world. The students of another school that filled an enormous amphitheatre in order to recite poems and other texts from ancient Greece that they learned in school. Those small children that thanked us dressed with ancient Greek chlamys, for the culture and the Democracy that Ancient Greece gave to them.

What to recall first from the Marathon of Boston. The 27.000 runners who participated or the 4.500 runners that couldn’t finally come because of the dust from the explosion of volcano in Iceland? The organizers had set up a tent just for us, the Greeks Marathon runner, near to point of the start in order to be plagud with the rest runners in the athletic village that were been somehow far from the starting line of the run. Everything we were needing was inside in that tend so we could have the best perfromance for the run. To start with, the tent was heated in order to remain warm. They had prepared tens of snacks, juices, coffees, tea and the other goods you wanted to eat or drink before the start. Individual toilets, masseurs relax us before the start. The most important thing however was that the host families visited us so they could  give us their last kiss, their last wish before the run and to encourage us to finish and  for a good result. As usual, they turned on their flashes, the photographic machines and the video cameras took fire in order to immortalize these moments. We sang crying our national anthem and we promised that each runner in the line of finish will shout with all his force has remained from the all-out effort of fight, HAIL GREECE, in order to send the message in the other end of the world that despite the current difficulties that our homeland is facing, we will be reborned from our ashes.

After all these we went to the starting line of the race, as the organisational committee of the Marathon had put us in the first wave of race, behind the elite of the runners. With so many people gathered at the start of the race there wasn’t the slightest thrash because the race was perfectly organized but also because the eople were possessed by great ecological consciousness. How can i forget the 1 million of people that was assembled at the length of the entire way of the race and they encouraged us, when here in Greece one time per year the people are shouting because the race is interrupting the circulation for few hours so the Classic Marathon of Athens can take place? It is still in my optical field the platform that my an other American family, who hosted my close friend Sotiris, had set up with a humorous placard that was writing in English «Go Charis only 40 kilometers left”. I still remember the sound in my ears by tens of bands, playing classic, jazz and rock music, at the length of all way who made the Marathon one endless festival. How can I forget the American spectators of the race who collected the thousands of gloves and the other clothing we, Marathon runner,  left behind to protect ourselfs from the morning cool breeze so they could wash them in their homes and afterwards to offer them to homelesses and to other charitable organisations? How can I forget the young girls that in the most critical point of the race, where your strenght abandons you, between the 31 and the 35 kilometre at the Heartbreak hill (the hill that you heart brokes) fall in the embrace of runners and with their kisses provide invigoration and boost to the runners to finish? How can I forget the thousands of congratulations from small unknown children volunteers of race which I heard at the finish? I saw a 15 years old child with religious devotion watching at the finish, so runners do no throw plastic bottles in the recycling bin, without removing completely the water firstly. When that child found water in a bottle, it went to a sewerage and pured the water inside in order to not pure it in the street and creates mud. This is the education they have given him at his school, his parents and his country.

I want to thank specially Nick, Amy, Dimitrios, George and the beloved Gabby because they offered us the perfect hospitality, providing us their house, their food, their car, their precious time to transport us, even their mobile telephone so we can speak with my family back in Greece, but mainly their warmth and their love for as long as we stayed together with them. Moreover, through this family I thank hotly all Philhellenists American citizens of Hopkinton for their hospitality. This warm hospitality, the organisation and the co-ordination between the families that hosted us were something unprecedented, something that I have not relived, I believe I will not experience that again and of course I will not forget it never in my life. And I will never forget never the teardrop in our eyes and in their eyes, the moment of separation of our return back in Greece. Of course we still contact eachother. You do not know how a lot touched i am when my friend Nick wrote to me that his house appears so empty without our presence and that he thinks of us as members of his family. I hope one day we can return this hospitality back. I hope this day will be soon. Perhaps in this summertime hopefuly. I hope  the family of Nick Chakalos and the rests of families who hosted us to always be healthy, to be always well, and to meet again soon, this time in our homeland and to always remain Philhellenist because we, individually but also our homeland Greece are needing such good friends.