ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ

Η απώλεια του υπερβολικού σωματικού βάρους βοηθά τους πάσχοντες από σακχαρώδη διαβήτη να ρυθμίσουν καλλίτερα τα επίπεδα γλυκόζης του αίματος τους με δύο τρόπους:

• Πρώτα από όλα βοηθά την ινσουλίνη να δράσει καλλίτερα και να μειώσει τα επίπεδα της γλυκόζης στο αίμα του ασθενούς. Η απώλεια του πλεονάζοντος σωματικού βάρους σε συνδυασμό με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή για την ρύθμιση του σακχαρώδη διαβήτη, μπορούν να μειώσουν τα επίπεδα της γλυκόζης στο αίμα του ασθενούς θεαματικά.
• Κατά δεύτερο, μειώνει την αρτηριακή πίεση. Με αυτόν τον τρόπο περιορίζονται και οι πιθανότητες επιπλοκών μελλοντικά.

Από στατιστικά δεδομένα που φροντίζω να καταγράφω τόσο μέσα στο χώρο του παιδιατρικού νοσοκομείου που εργάζομαι, όσο και εκτός νοσοκομείου, προκύπτει ότι όσα παιδιά μεγαλώνουν με την φροντίδα γιαγιάδων και παππούδων, αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο να γίνουν υπέρβαρα και παχύσαρκα. Επίσης αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι όσο περισσότερο χρόνο στα πλαίσια του 24ωρου τα παιδιά παραμένουν με τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους τόσο περισσότερο επιδεινώνεται το πρόβλημα. Αντίθετα έχω διαπιστώσει ότι τα παιδιά που πηγαίνουν σε παιδικούς σταθμούς ή στο νηπιαγωγείο ή ακόμη και αυτά που παραμένουν στο σπίτι με την φροντίδα μιας baby sitter, δεν αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να υπερβούν αρκετά το σωματικό τους βάρος και να γίνουν υπέρβαρα ή παχύσαρκα παιδιά. Επίσης έχω παρατηρήσει ότι παχουλά παιδιά που έφυγαν από την φροντίδα της γιαγιάς και του παππού το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, αν δεν μείωσαν το σωματικό τους βάρος τουλάχιστον το σταθεροποίησαν.

Τις περισσότερες φορές οι γονείς του παιδιού θεωρούν τη γιαγιά και τον παππού σαν την καλύτερη και ιδανικότερη εναλλακτική λύση για τη φροντίδα του παιδιού τους, κατά τη διάρκεια της απουσίας τους από το σπίτι. Λογικό εξ άλλου είναι μόνο που οι παππούδες και οι γιαγιάδες έχουν στερηθεί οι ίδιοι αρκετά και ιδιαίτερα την τροφή κατά τα παιδικά τους χρόνια και θέλουν σήμερα να την παρέχουν απλόχερα στα εγγονάκια τους. Ακόμα ακόμα υπάρχει ένας υπερπροστατευτισμός εκ μέρους τους, διαισθανόμενοι ότι είναι υπεύθυνοι μην αρρωστήσει ή μην αδυνατίσει το παιδί. Είναι ευάλωτοι στα θέλω του παιδιού και δεν θέλουν να του χαλάσουν χατίρι. Επίσης διακατέχονται από έλλειψη διατροφικής παιδείας τηγανίζουν πολύ συχνά και χρησιμοποιούν πολύ λάδι και άλλα λιπαρά κατά την παρασκευή των φαγητών τους.

Καλό λοιπόν θα ήταν να δοθούν συμβουλές στους ηλικιωμένους από τους ίδιους τους γονείς του παιδιού και αν αποτύχουν γιατί όχι από ένα Παιδοδιατροφολόγο πάνω σε θέματα διατροφής και σωματικής άσκησης, ούτως ώστε να μην βλάπτουν χωρίς να το συνειδητοποιούν τα εγγόνια τους.

Για όλα φταίει η οικονομική στενότητα. Ακόμα και για τα υψηλά ποσοστά παχυσαρκίας των Ελλήνων. Πρόσφατη έρευνα της Α’ Παιδιατρικής Κλινικής του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία» σε 10.000 παιδιά διαπιστώνει υψηλά ποσοστά παχύσαρκων εφήβων στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα, σε αντίθεση με τους εφήβους της ανώτερης κοινωνικής τάξης. Η πανεπιστημιακή κλινική συμπεριέλαβε στην έρευνά της παιδιά από όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, αλλά όπως διαπίστωσε, η θετική διασύνδεση μεταξύ κοινωνικοοικονομικής κατάστασης και βάρους δεν αφορά, σε αντίθεση με τους εφήβους, παιδιά σε μικρότερες ηλικίες. Τα υψηλά ποσοστά παχύσαρκων εφήβων ανησυχούν τους επιστήμονες, γιατί κατά κανόνα πρόκειται για εγκατεστημένη παχυσαρκία σ’ αυτή την ηλικία, που δύσκολα αντιμετωπίζεται, ιδιαίτερα στις ασθενέστερες τάξεις, οι οποίες στερούνται εκ των πραγμάτων την ποιότητα ζωής και άθλησης των παιδιών με υψηλό στάτους. Η διευθύντρια της κλινικής Αικατερίνη Δάκου -Βουτετάκη, καθηγήτρια ενδοκρινολογίας, με αφορμή την έρευνα αυτή, της οποίας είχε την ευθύνη, καλεί γονείς, επιστήμονες και την πολιτεία, να επικεντρωθούν στην πρόληψη της παχυσαρκίας ιδιαίτερα στις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις. «Οποιοσδήποτε και εάν είναι ο παράγοντας ή οι παράγοντες αυτής της διαφοροποίησης στον πληθυσμό, τα μέτρα που μπορεί να ληφθούν από τους φορείς και την πολιτεία πρέπει να λάβουν υπόψη την κοινωνική παράμετρο. Ζητάμε εντατικοποίηση της σχετικής εκπαίδευσης και δημιουργία χώρων άθλησης στις υποβαθμισμένες περιοχές». Όπως επισημαίνει η κ. Δάκου-Βουτετάκη, στην πλειονότητα των περιπτώσεων η παχυσαρκία ξεκινάει στις ηλικίες των 2,5-5 ετών, χωρίς βελτίωση στην εφηβεία, παρά τη μεγάλη επιτάχυνση του ύψους στο στάδιο αυτό. «Στο ίδιο το παιδί δεν χρειάζεται να απευθυνθούμε άμεσα σ’ αυτό το στάδιο της ανάπτυξης. Μαθαίνει από το δικό μας παράδειγμα, από την εικόνα που εμείς του δίνουμε. Το παιδί ακολουθεί την καλή ή κακή συμπεριφορά που παρακολουθεί γύρω του. Αφού λοιπόν η παχυσαρκία ξεκινάει συχνά από την ηλικία των 5 ετών, οι προσπάθειές μας πρέπει να επικεντρωθούν στο σημείο της εκκίνησης ή λίγο μετά, δηλαδή στους βρεφονηπιακούς σταθμούς και στα νηπιαγωγεία. Δηλαδή εντατική εκπαίδευση των γονέων και του προσωπικού για υγιή διαιτητικά προγράμματα, αύξηση των ωρών άθλησης ή αθλοπαιδιών εν γένει στα νηπιαγωγεία. Με άλλα λόγια, καλλιέργεια ενός τρόπου ζωής, που ευνοεί τη σωστή σωματική ανάπτυξη, χωρίς υπερβολική άθροιση λίπους». Στη μελέτη της Α’ Παιδιατρικής Κλινικής, οι επιμέρους παράγοντες που επηρεάζουν τη σχέση κοινωνικής τάξης και διατροφής δεν έχουν διερευνηθεί. Δεν είναι, δηλαδή, γνωστό εάν οι διαφοροποιήσεις, οφείλονται στη διατροφή, την άθληση, την αντίληψη των γονέων για το ιδανικό βάρος ή στο συνδυασμό παραγόντων. Από παλαιότερη συγκριτική μελέτη της ίδιας κλινικής για τις μεταβολές βάρους – ύψους μεταξύ 1978 και 2000 στην περιοχή των Αθηνών, έχει προκύψει ότι το μεν ύψος δεν μεταβλήθηκε ουσιαστικά στα 22 αυτά χρόνια, αλλά το βάρος αυξήθηκε, κυρίως στα αγόρια. Συγκεκριμένα, στις ανώτερες καμπύλες του βάρους, τα αγόρια αύξησαν το βάρος τους κατά 13 κιλά στα 18 τους χρόνια και τα κορίτσια κατά 7 κιλά. Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται εάν ως δείκτης σύγκρισης χρησιμοποιηθεί ο Δείκτης Μάζας Σώματος (ΔΜΣ). Το μέσο βάρος και ύψος των κοριτσιών παραμένει σταθερό. Υπολογίζεται ότι 1 στα 4 αγόρια και 1 στα 6 κορίτσια έχουν βάρος πάνω από το κανονικό.

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ