ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ

Οι επιστήμονες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας συνιστούν στους ανθρώπους να κάνουν κάθε εβδομάδα τουλάχιστον 150 λεπτά άσκηση μέτριας έντασης ή 75 λεπτά μεγάλης έντασης. Αν κανείς δεν ασκηθεί καθόλου τις καθημερινές και κάνει μαζεμένη όλη την άσκησή του μέσα στο Σαββατοκύριακο, θα έχει πάλι όφελος για την υγεία του, μειώνοντας τον κίνδυνο να πεθάνει πρόωρα από καρδιοπάθεια ή καρκίνο. Αυτό αποτελεί καλοδεχούμενο νέο για όσους έχουν βεβαρημένο εργασιακό πρόγραμμα τις καθημερινές και γνωρίζουν πλέον ότι δεν θα χάσουν κάτι σημαντικό αν συμπιέσουν όλη την άσκησή τους μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο.

Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε μια νέα διεθνής επιστημονική έρευνα, στην οποία επικεφαλής ήταν ο ελληνικής καταγωγής, αναπληρωτής καθηγητής, Εμμανουήλ Σταματάκης, των Σχολών Δημόσιας Υγείας και Επιστημών Υγείας του πανεπιστημίου του Σίδνεϊ. Οι επιστήμονες που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό ιατρικό περιοδικό «JAMA Internal Medicine» μελέτησαν στοιχεία για περίπου 63.600 άτομα, με μέση ηλικία 59 ετών.

Οι ειδικοί του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας συνιστούν στους ανθρώπους να κάνουν κάθε εβδομάδα τουλάχιστον 150 λεπτά άσκηση μέτριας έντασης ή 75 λεπτά μεγάλης έντασης. Η μελέτη δείχνει ότι όσοι δεν μοιράζουν αυτή την άσκηση στις καθημερινές (πχ από 30 λεπτά τη μέρα), αλλά την κάνουν μαζεμένη το Σαββατοκύριακο, έχουν σχεδόν τα ίδια οφέλη υγείας με όσους ασκούνται μέσα στην εβδομάδα. Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο κίνδυνος πρόωρου θανάτου από οποιαδήποτε αιτία, είναι περίπου 30% μικρότερος για τους «μαχητές» του Σαββατοκύριακου, έναντι μείωσης 35% για όσους ασκούνται καθ’ όλη την εβδομάδα. Ειδικότερα, ο κίνδυνος θανάτου καρδιαγγειακής αιτιολογίας είναι 41% μικρότερος (όσο και σε όσους ασκούνται καθ’ όλη την εβδομάδα), ενώ από καρκίνο είναι 18% χαμηλότερος (έναντι μείωσης κινδύνου 21% για όσους ασκούνται και τις καθημερινές). Η μείωση του κινδύνου είναι περίπου ίδια, είτε κανείς ασκηθεί και τα 150 λεπτά (ή τα 75 λεπτά, αν πρόκειται για άσκηση μεγάλης έντασης) μέσα στην ίδια μέρα, το Σάββατο ή την Κυριακή, είτε τα μοιράσει μέσα στο διήμερο. «Αποτελεί πολύ ενθαρρυντική είδηση, ότι η σωματική άσκηση σε μία μόνο μέρα ή σε δύο μέσα στην εβδομάδα, σχετίζεται με χαμηλότερο κίνδυνο θανάτου, ακόμη και για όσους δεν φθάνουν πλήρως στα συνιστώμενα επίπεδα άσκησης. Όμως, για να υπάρξουν τα καλύτερα δυνατά οφέλη για την υγεία από την άσκηση, ισχύει πάντα ότι πρέπει κανείς να ικανοποιεί ή και να υπερβαίνει τα συνιστώμενα χρονικά όρια», δήλωσε ο Εμμανουήλ Σταματάκης. Μεταξύ άλλων, η μελέτη βρήκε ότι οι «μαχητές» του Σαββατοκύριακου, κατά μέσο όρο ασκούνται 300 λεπτά, οι περισσότεροι (94%) σε κάποιο σπορ. Οι άνδρες υπερτερούν ελαφρά (56%) έναντι των γυναικών.

Οι ερευνητές δεν παρέλειψαν να επισημάνουν ότι, εκτός από τα ατομικά ή ομαδικά αθλήματα, μπορεί κανείς να ασκηθεί απλώς με το γρήγορο περπάτημα, ενώ καλό είναι να μην χάνει ευκαιρία να κινείται όσο μπορεί, πχ ανεβαίνοντας με τα πόδια τις σκάλες του μετρό ή των κτιρίων.

«Η μάχη της διφθόγγου θα συνεχίζεται στο διηνεκές, όσο οι προβληματισμοί πάνω σε θέματα γλωσσολογίας δεν θα βρίσκουν εύκολα απάντηση και όσο οι κοινωνικές συγκυρίες θα απαιτούν διαφορετική εκάστοτε οπτική γωνία για την αντιμετώπιση των θεμάτων. Το σίγουρο είναι ότι, ακόμα κι αν δεν υπήρχε όνομα να προσδιορίζει την ειδικότητά μας, οφείλαμε να το κατασκευάσουμε πάνω σε στέρεες γλωσσολογικές βάσεις που δεν θα επιδέχονταν καμία αμφισβήτηση. Αλλά πόσο είμαστε βέβαιοι ότι αξίζει τον κόπο να δώσουμε συνέχεια σε μία μάχη-φάντασμα, που μόνο αντιδικίες και μισαλλοδοξίες μπορεί να προκαλέσει;»

Όπως λέει ο Συγγραφέας του βιβλίου Δρ. Νίκος Μαρκέας στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.

Συγγραφέας του βιβλίου είναι ο Δρ. Νίκος Μαρκέας, Διευθυντής ιατρός στο επάγγελμα με ειδικότητα <<Χειρουργός Ορθοπεδικός>>. Ο κύριος Νίκος Μαρκέας είναι για μένα, ένας πολύ Μεγάλος φίλος και συναθλητής μου, σπουδαίος επιστήμονας αλλά κυρίως είναι ένας Εξαίρετος Άνθρωπος.

Λίγα λόγια για τον Συγγραφέα.

Ο Νίκος Μαρκέας φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει μετεκπαιδευτεί παράλληλα στην Μικροχειρουργική και στην Παιδοορθοπεδική τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Μεγάλη Βρετανία. Από το 1989 φέρει τον τίτλο του Διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι τακτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Χειρουργικής Ορθοπεδικής και Τραυματιολογίας από το 1982. Είναι τακτικό μέλος των Εταιριών Μικροχειρουργικής και Επανορθωτικής Χειρουργικής από το 1991. Πρόεδρος του τμήματος Ορθοπεδικής Παίδων για το 2008. Το Επιστημονικό του έργο είναι τεράστιο, με πολλές διαλέξεις, μονογραφίες, βιβλία, με ανακοινώσεις σε Ιατρικά Συνέδρια, και με δεκάδες δημοσιεύσεις σε έγκυρα Επιστημονικά περιοδικά Ελληνικά και Διεθνή. Σήμερα είναι Διευθυντής και εργάζεται στην Β΄ Ορθοπεδική Κλινική του Νοσοκομείου Παίδων «Π. και Α. Κυριακού» με χιλιάδες επεμβάσεις στο ενεργητικό του, βοηθώντας τους ασθενείς του να ανακουφιστούν από τους πόνους και διορθώνοντας συγγενείς δυσπλασίες. Πέρα της Φιλάθλου Ιδιότητας του, ο ίδιος είναι Δρομέας Μεγάλων Αποστάσεων από αρκετά χρόνια. Έχει λάβει μέρος σε εκατοντάδες αγώνες και έχει τερματίσει πολλούς Μαραθώνιους Δρόμους.

Όποιος θέλει να έρθει σε επαφή για το βιβλίο ή και για άλλο λόγο με τον κύριο Νίκο Μαρκέα,  μπορεί να τον αναζητήσει στα τηλέφωνα:

210 5910600

210 5734929

Από τον πρόλογο του βιβλίου.

Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε που τέθηκε για πρώτη φορά ζήτημα ονοματολογίας της ειδικότητάς μας και ακόμα δεν έχουμε συνέλθει από την αιφνιδιαστική αλλαγή του όρου Ορθοπεδική σε Ορθοπαιδική. Κι ας έχουν μεσολαβήσει σοβαρές διαβουλεύσεις, ατέρμονες συζητήσεις, επιστολές εκατέρωθεν, εισηγήσεις ειδικών, προτάσεις και αντιπροτάσεις των ενδιαφερομένων. Για τους νεώτερους από τους συναδέλφους, τα γεγονότα είναι λίγο έως πολύ άγνωστα. Για τους πρεσβύτερους όμως των Ορθοπαιδικών, που είχαν μάθει την προηγούμενη ονομασία, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να συνηθίσουν τη νέα. Πολλά δημόσια έγγραφα επιμένουν να γράφουν τον όρο με την παλιά μορφή. Στις κάρτες τους πολλοί συνάδελφοι αποδεικνύονται αναποφάσιστοι, καθώς άλλοτε προτιμούν τη μία και άλλοτε την άλλη ονομασία. Στο Χρυσό Οδηγό, το αμφίσημο χάος επαναλαμβάνεται πεισματικά.

Το γεγονός θα πέρναγε ίσως απαρατήρητο αν δεν ήταν ολοφάνερο! Αλλά ποιος θα μπορούσε αβίαστα να μείνει απαθής μπροστά στο διφορούμενο των θέσεων; Ποιος θα κατόρθωνε ν’ αντισταθεί με σθένος απέναντι στα επιχειρήματα της “άλλης” άποψης; Και μάλιστα όταν το ζήτημα παύει να είναι συλλογικό αφορώντας μία μεγάλη ομάδα ατόμων που, στο κάτω-κάτω της γραφής, συμφώνησαν με δημοκρατικές διαδικασίες σε μια κοινή λογική, αλλά καταντάει αυστηρώς προσωπικό.

Γιατί εδώ τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαντάζουν με την πρώτη ματιά. Εδώ αναφύεται ζήτημα κρίσης ταυτότητας, όταν πρόκειται να υπηρετήσουμε έναν επιστημονικό κλάδο που διαθέτει ένα όνομα εντόνως αμφισβητούμενο από τους κατ’ εξοχήν φορείς του. Γιατί αυτό που αγαπήσαμε, εκείνο που μας προσήλκυσε στα νεανικά μας βήματα, το ιδανικό που μας ενέπνευσε και καθοδήγησε τις κατοπινές μας επιλογές, κατηγορήθηκε ότι έφερε όνομα νόθο και ψεύτικο και χρειαζόταν επειγόντως να αποκατασταθεί η αλήθεια. Και γιατί δεν είναι εύκολο να αλλάξεις όνομα από τη μια στιγμή στην άλλη. Αν στο επίθετό μου το -ε- αντικαθίστατο ξαφνικά με το -αι- για καθαρά ετυμολογικούς λόγους, θα έχανα το βηματισμό μου!

Δεν είναι λίγοι όσοι υποστηρίζουν ότι υπάρχουν τόσα υπαρκτά προβλήματα που μας ταλαιπωρούν ώστε να μη χρειάζεται να κατασκευάζουμε ανύπαρκτα. Προβλήματα επιβίωσης, πολιτισμικά, εθνικά, προβλήματα γλώσσας και επικοινωνίας προπαντός. Κάπου διαβάσαμε την άποψη ότι «είναι περιττό να προστρέχουμε σε φιλοσοφικά εγχειρίδια, επαγωγικούς συλλογισμούς και δυσεπίλυτες μαθηματικές εξισώσεις για να διυλίσουμε τον κώνωπα ή, ακόμα χειρότερα, να εξηγήσουμε τα αυτονόητα». Ίσως η άποψη να είναι σωστή. Αλλά αποκλείει δυστυχώς το διάλογο.

Οι συγκρούσεις στα μέτωπα της γλωσσογνωσίας φαντάζουν σήμερα δονκιχωτικές. Μοιάζουν να αφορούν ανεμόμυλους κι άπιαστες χίμαιρες. Ωστόσο, οι αφορμές να εκδηλωθεί μια καινούργια μάχη για την καθιέρωση ή την κατάργηση της διφθόγγου, μετά τις αναρίθμητες άλλες που κατέληξαν ισόπαλες χωρίς ορατό αποτέλεσμα, ελλοχεύουν σε κάθε γωνιά.

Δύο ήταν οι πυλώνες που στηρίχτηκε αυτή η συγγραφική προσπάθεια. Ο ένας ήταν η ανάγκη να αναπτυχθεί ένας ώριμος διάλογος. Ανάμεσα στα άλλα, που έχουν χαθεί στις μέρες μας, είναι η συνομιλία. Έτσι συνέβαινε ανέκαθεν στις επαναστατικές εποχές, στις εποχές που έκριναν την τύχη του κόσμου, όπως αυτή που διανύουμε σήμερα. Αλλά χρειάζεται κάποια γαλήνη και μια ιδιαίτερη παιδεία για να εξελιχθεί ο αληθινός διάλογος. Όπως υποστηρίζει ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, χρειάζεται πάνω απ’ όλα να θέλγει τους διαλεγόμενους η λογική ακροβασία, η κύηση και ο τοκετός των εννοιών, το αρμονικό τους συνταίριασμα και τα ωραία απροσδόκητα που αυτό συνεπάγεται. Ο διάλογος είναι μία φυσική οργάνωση του νου. Ξετυλίγεται με κάποιο ρυθμό, με κάποια προσοχή, χωρίς αυθάδεις διακοπές, χωρίς αποκλίσεις.

Ο δεύτερος πυλώνας ήταν η περιέργεια, η έμμονη ιδέα του ερευνητή να μην αφεθεί τίποτα στην ασάφεια, να μην επιτραπεί στο κράτος της αμφισβήτησης να διαφεντεύει τη σκέψη του. Τη θέση αυτή τη συνάντησα αναπάντεχα στην πρόσφατα δημοσιευθείσα ποιητική συλλογή της Κικής Δημουλά:

«Λεγόσουν Περιέργεια.

Όνομα κατακριτέο, αδιάκριτο.

Πάντα το έλεγα,

χωρίς εσένα

ο κόσμος θα ήταν πιο άγνωστος ακόμα…».

Κι έτσι ξεκίνησε η έρευνα προς κάθε κατεύθυνση, στις ήδη υπάρχουσες δημοσιεύσεις, στην ελληνική και ξένη βιβλιογραφία, σε λεξικά παλαιά και νέα, στο ίδιο το διαδίκτυο. Από την έρευνα αυτή προσπάθησα να σταχυολογήσω όσα ήταν ικανά να φωτίσουν. Απέφυγα τις επαναλήψεις. Αποτίναξα κάθε τι που θα μπορούσε να δράσει εμπρηστικά στον ήδη υποβόσκοντα φανατισμό. Κράτησα όσα έκρινα ότι θα λειτουργούσαν επαγωγικά στην ανάπτυξη ενός γόνιμου διαλόγου. Με σεβασμό στη γλώσσα μας, την ανυπέρβλητη αυτή πολιτισμική μας κληρονομιά. Με αγάπη στην αλήθεια. Με βήματα σταθερά “Ιπποκρατικά” (όχι υποκριτικά), που έχουν ως στήριγμα την εμπεριστατωμένη έρευνα, την οξυδερκή παρατήρηση, τη λογική και την εμπειρία. Και με έμφαση στη διατήρηση χαμηλών τόνων στο επίμαχο θέμα.

Γιατί, όπως γράφει η Δημουλά στην ίδια ποιητική συλλογή,

«ψιθυριστά αγαπιούνται οι λέξεις

για να μην τις ακούσεις».

Νίκος Μαρκέας.

Υ.Γ.

Το βιβλίο αυτό διανεμήθηκε σε όλους τους Ορθοπαιδικούς που έλαβαν μέρος στο Πανελλήνιο Συνέδριο Ορθοπαιδικής που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, στο ξενοδοχείο Caravel, από 1 έως 4 Οκτωβρίου 2014.

Νέα συνέντευξή μου στο περιοδικό Ταλκ.

Στην πρώτη επίσκεψη στον «πρότυπο» ιδιωτικό βρεφονηπιακό σταθμό ζητάω το μηνιαίο διατροφολόγιο. Τη μια μέρα βλέπω φακές, την επόμενη μπριάμ, μετά γεμιστά, μετά κοτόπουλο σούπα, μετά χορτόσουπα. Πάντα συνοδευμένο από σαλάτα εποχής και μετά φρουτοσαλάτα. Τέλειο; Αν έλειπε το γλυκό τις δύο μέρες την εβδομάδα και στη θέση του είχε πάντα φρούτα, ναι. Ζητάω να δω ποια είναι και τα γλυκά: ζελέ και χαλβάς.

Ζητάω το μενού και στον δημοτικό παιδικό σταθμό της γειτονιάς μου. Ακόμα καλύτερα τα πιάτα, υγιεινές επιλογές, μεγάλη ποικιλία: ψαρόσουπα, σπανακόρυζο, γεμιστά… Και μετά δεν έχει γλυκό, έχει φρούτο τις 3 μέρες και τις άλλες 2 κομπόστα. Είναι κακή επιλογή η κομπόστα; Η μαρμελάδα με ψωμί που τρώνε στις 09:30 τις μισές μέρες της εβδομάδας; «Θα ήταν προτιμότερο, αντί για τη μαρμελάδα, να έδιναν στα παιδιά μέλι ή σπιτική μαρμελάδα χωρίς συντηρητικά, που είναι βέβαια δύσκολο να την παρέχει ένας βρεφονηπιακός ή παιδικός σταθμός», μου απαντάει ο κλινικός διαιτολόγος-διατροφολόγος -με ειδίκευση στην παιδική και εφηβική παχυσαρκία- στο «Νοσοκομείο Παίδων, Π. & Α. Κυριακού», Χάρης Καλλέργης.

Αποφασίζω να ρωτήσω δασκάλους και καθηγητές να μου πουν τι συμβαίνει και στα σχολεία. Ο δάσκαλος καλλιτεχνικών Κωνσταντίνος Πάτσιος μού αναφέρει ότι τα σχολεία στα οποία δουλεύει τα τελευταία δύο χρόνια -αμφότερα στην περιοχή των Μελισσίων- δεν έχουν καν κυλικείο ύστερα από απόφαση του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων κι έτσι όλα τα παιδιά… φέρνουν τη διατροφή του σπιτιού στο σχολείο. Η μαμά/blogger Σοφία Μεϊμάρογλου μου λέει ότι το ίδιο συμβαίνει και στο δικό τους σχολείο στον Πειραιά – οι γονείς πήραν την απόφαση να μην έχουν κυλικείο και να στέλνουν το κολατσιό που θέλουν από το σπίτι. «Το ζήτημα», λέει η Σοφία, «είναι και οικονομικό – πόσοι γονείς μπορούν να δίνουν καθημερινά 2- 3 ευρώ για το κυλικείο;» όμως λύση να στέλνουμε τα παιδιά χωρίς καθόλου χρήματα στο σχολείο και με μια ταχινόπιτα π.χ. στη σάκα ή όλο αυτό είναι κάπως σκληροπυρηνικό; «Καθόλου υπερβολικό» μου απαντάει ο κύριος Καλλέργης και συνεχίζει: «Ορισμένοι γονείς κάνουν το λάθος να δίνουν καθημερινά στα παιδιά τους ένα υγιεινό σνακ από το σπίτι και μια ημέρα της εβδομάδας να τους δίνουν χρήματα για να επιλέξουν ό,τι θέλουν, ακόμη και κάτι ανθυγιεινό, από το κυλικείο του σχολείου. Αυτό είναι λάθος. Πρέπει να εξηγούμε στα παιδιά, σχολαστικά και με επιχειρήματα, γιατί δεν πρέπει να τρώνε ανθυγιεινές τροφές. Τα κυλικεία των σχολείων, ούτως ή άλλως και βάσει των διατάξεων του νόμου, πρέπει να παρέχουν στα παιδιά μόνο υγιεινές επιλογές. Επειδή όμως ο νόμος ως επί το πλείστον καταστρατηγείται, είναι προτιμότερο τα παιδιά να έχουν μαζί τους ένα υγιεινό σνακ από το σπίτι».

Αλήθεια, τι προβλέπει ο νόμος για τα σχολικά κυλικεία; Σύμφωνα με την πρόσφατη ανακοίνωση του Κέντρου Προστασίας Καταναλωτών (ΚΕΠΚΑ), ανάμεσα σε αυτά που επιτρέπεται να πωλούν τα σχολικά κυλικεία είναι: φρέσκα φρούτα-λαχανικά, ανάλογα με την εποχή (π.χ. μήλο, αχλάδι, πορτοκάλι κ.λπ.), καλά πλυμένα και συσκευασμένα, σε ατομική μερίδα / αποξηραμένα φρούτα (π.χ. βερίκοκα, δαμάσκηνα, σύκα κ.λπ.) χωρίς προσθήκη ζάχαρης/ γάλα τυποποιημένο, παστεριωμένο, πλήρες και ημιαποβουτυρωμένο / ροφήματα, από συνδυασμούς φρέσκου γάλακτος και φρέσκων φρούτων, που θα παρασκευάζονται στο κυλικείο χωρίς όμως προσθήκη ζάχαρης. Απαγορεύεται η διάθεση άλλων τυποποιημένων ανάλογων ροφημάτων καθώς και η χρήση έτοιμης σκόνης, για την παρασκευή τους, ενώ ακόμα και για την πίτσα οι οδηγίες είναι οι εξής: για τη βάση τα επιτρεπόμενα υλικά είναι αλεύρι, αυγό, γιαούρτι, αλάτι και μυρωδικά βότανα. Απαγορεύεται η χρήση ενισχυτικών γεύσης, όπως το γλουταμινικό μονονάτριο. Για τη γέμιση, τα επιτρεπόμενα προϊόντα είναι τυρί, ντομάτα, πιπεριές, μανιτάρια, κρεμμύδι, καλαμπόκι. Δεν επιτρέπεται η χρήση σάλτσας και αλλαντικών. Ακόμα, σύμφωνα με τις οδηγίες, δεν επιτρέπονται το μπριός, το κρουασάν, ή το πιροσκί, οι τσίκλες και οι καραμέλες.

Αν σκεφτεί κανείς ότι πριν από 10-15 χρόνια τα ράφια των κυλικείων… ξεχείλιζαν από ντόνατς και πεϊνιρλί η θέσπιση των ολοένα αυστηρότερων κανόνων ακόμα και οι αποφάσεις κατάργησης των… σατανικών κυλικείων από συλλόγους γονέων μόνο ως θετικά μπορούν να αναγνωριστούν στο σημαντικό κεφάλαιο της διατροφικής εκπαίδευσης των παιδιών μας. Άλλωστε, σε έναν κόσμο ιδανικά πλασμένο τα κυλικεία θα έπρεπε να παρέχουν δωρεάν υγιεινά και γευστικά σνακ στα παιδιά ενώ το μάθημα της σωστής διατροφής θα έπρεπε να διδάσκεται από τις πρώτες τάξεις του σχολείου.

Η μαμά διαιτολόγος

Πού αρχίζει όμως ο καταναγκασμός και πού η εκπαίδευση όταν παρεμβάλλεται ο αποχωρισμός από τη μητρική κουζίνα; Μιλώντας και με άλλες μητέρες σύντομα καταλαβαίνω ότι πρόκειται για κάτι πολύ σχετικό και ρευστό, το οποίο έχει να κάνει με την εκάστοτε σπιτική κουλτούρα για το φαγητό και φυσικά με τον μάγειρα του σπιτιού. Σε μια συζήτησή μας για το θέμα η συγγραφέας Στέλλα Κάσδαγλη μου λέει: «Όταν φεύγουν από το σπίτι και αρχίζουν να δοκιμάζουν διάφορες γεύσεις δεξιά κι αριστερά πιστεύω ότι δεν μπορείς να είσαι τόσο αυστηρή πια. Έχουμε όμως τη διατροφική μας κουλτούρα στο σπίτι – επιμένω πριν φύγει το πρωί να έχει φάει πρωινό. Πάντως το διατροφολόγιο ήταν από τα πρώτα που κοίταξα όταν έψαχνα παιδικό σταθμό για την κόρη μου. Σε κάποιους σταθμούς τούς έδιναν, για παράδειγμα, γλυκό κάθε μέρα ή, από όσπρια, τους έκαναν μόνο φακές. Η έλλειψη ποικιλίας είναι πρόβλημα – ακούω από πολλές μαμάδες ότι όταν τα παιδάκια ξεκινάνε τον σταθμό αρχίζουν να τρώνε 2-3 φαγητά μόνο επειδή τους φτιάχνουν ‘‘εύκολες’’ συνταγές που είναι σίγουρο ότι θα τα φάνε. Σ’ έναν σταθμό έγραφαν το αμίμητο ‘‘τα αυγά τα παιδιά τα παίρνουν από τα κέικ’’». Ο κύριος Καλλέργης πάντως καταλήγει: «Η διατροφή των παιδιών μας πρέπει να είναι πάντα υπό τον έλεγχό μας, αν θέλουμε τα παιδιά μας να θεμελιώσουν καλή υγεία. Για να εξασφαλίσουμε ότι τα παιδιά μας τρώνε υγιεινά και εκτός σπιτιού, πρέπει οι υποδείξεις μας περί υγιεινής διατροφής να βασίζονται σε επιχειρήματα και όχι να περιορίζονται απλώς σε ‘‘δεν πρέπει’’. Τα ‘‘δεν πρέπει’’ είναι πάρα πολύ σημαντικό να τα αιτιολογούμε με ισχυρά επιχειρήματα». Ψάχνοντας κι άλλα επιχειρήματα για εμένα την ίδια ως μαμά αποφάσισα να συνεχίσω λίγο ακόμα την έρευνά μου.

Η παιδοδιαιτολόγος BSc, MSc, R.D Ελένη Κούη απαντάει στις ερωτήσεις του Τaλκ

Πού πρέπει να αρχίζουν και να σταματούν τα αυστηρά μας όρια πάνω στο θέμα της διατροφής των παιδιών μας; Μήπως στην προσπάθειά μας να εμφυσήσουμε την υγιεινή διατροφή στα παιδιά μας γινόμαστε υπερβολικοί; Σε όλα πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο. Για παράδειγμα, η υπερκατανάλωση φυτικών ινών (μούσλι, βρώμη, λαχανικά) μπορεί να εμποδίσει την απορρόφηση σιδήρου και ασβεστίου στα παιδιά. Ο αποκλεισμός υδατανθράκων σίγουρα θα επηρεάσει τα επίπεδα ενέργειας του παιδιού και αυτό με τη σειρά του όλη την ανάπτυξή του σε ύψος-βάρος. Το να φάει το παιδί κέικ σαν λιχουδιά ένα απόγευμα δεν είναι απαγορευτικό αλλά και δεν γίνεται να συμβαίνει καθημερινά.

Κατά πόσο μπορούμε να ελέγχουμε τη διατροφή των παιδιών μας όταν φεύγουν από το σπίτι, π.χ. στις τάξεις του δημοτικού, έχει κάποιο νόημα κι αν ναι, τι μπορούμε να κάνουμε για να εξασφαλίζουμε την υγιεινή διατροφή εκτός σπιτιού; Η διατροφική εκπαίδευση του παιδιού ξεκινάει μέσα στο σπίτι και αφορά όλη την οικογένεια. Σίγουρα δεν μπορούμε να ελέγξουμε τι θα προσφέρει το κυλικείο ή τι θα φέρουν τα άλλα παιδιά για κολατσιό στο δημοτικό, αλλά μπορούμε να εξηγήσουμε στο παιδί γιατί πρέπει να τρώμε πιο συχνά υγιεινά. Θα πρέπει να ξέρουμε ότι σίγουρα το παιδί μεγαλώνοντας θα έχει περισσότερες ευκαιρίες για φαγητό εκτός σπιτιού. Τις οποίες μπορεί να απολαύσει, αλλά όχι να υιοθετήσει σαν συνήθειες. Τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από το παιχνίδι και τη μίμηση. Αν το περιβάλλον του σπιτιού ακολουθεί σωστή διατροφή τότε δεν θα ανησυχήσουμε για το τι συμβαίνει εκτός.

Το υγιεινό σνακ στη σχολική τσάντα είναι κάτι το επιθυμητό, βοηθάει προς αυτήν την κατεύθυνση και κατά πόσο μπορεί να αφήσει το παιδί μας μακριά από τις ανθυγιεινές επιλογές του κυλικείου; Το υγιεινό δεν σημαίνει απαραίτητα και βαρετό! Σε συμφωνία με το παιδί βρείτε εναλλακτικές για το σνακ του σχολείου, όπως τοστ, αραβική πίτα, κουλούρι σουσαμένιο γεμιστό, κριτσίνια με τυρί, μπάρες δημητριακών ακόμα και σπιτικές, φρούτα, ρυζογκοφρέτες, ξηρούς καρπούς. Αν υπάρχει ποικιλία στην τσάντα του τότε θα είναι λιγότερο επιθυμητές οι επιλογές του κυλικείου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί μία μέρα να διαλέξει κάτι από εκεί!

Ο Δήμαρχος Περιστερίου, θα με τιμήσει σήμερα, ημέρα Τετάρτη 2/4/2014, μαζί με άλλους συναδέλφους δρομείς, σαν Δρομέα μεγάλων αποστάσεων και ανωμάλου δρόμου, που έχω λάβει μέρος σε εκατοντάδες Υπερμαραθωνίους, Μαραθώνιους καθώς και σε διαδρομές μικρότερων αποστάσεων στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό. Τον ευχαριστώ πάρα – πάρα πολύ, όπως επίσης και όλο το Δημοτικό Συμβούλιο για την τιμή στο Πρόσωπο μου !!!!!!!!

Οι Εκδόσεις «ΕΝΤΟΣ» σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του Νίκου Μαρκέα με τίτλο:

Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΔΡΟΜΕΑ

Που θα γίνει στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αιγάλεω «Γιάννης Ρίτσος» (Κουντουριώτου και Δημαρχείου, σταθμός Εσταυρωμένου του Μετρό).

Την Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012, στις 7 μ.μ.

ΟΜΙΛΗΤΕΣ:

Άρης Καραγεώργος, Βαλκανιονίκης – Προπονητής Βάδην

Νίκος Πολιάς, Μαραθωνοδρόμος – Εκδότης του περιοδικού RUNNER

Κώστας Σάμιος, Μαραθωνοδρόμος – Πρόεδρος του Συλλόγου «ΑΠΟΛΛΩΝ Δυτικής Αττικής»

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:

Κώστας Τσαγκαράκης, Μαραθωνοδρόμος – Ιδρυτικό μέλος του ΣΔΥΑ

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:

Εκδόσεις ΕΝΤΟΣ

Μαρία Πολίτου

Τηλέφωνο 210 7648900

entosnet@defacto.gr

Νίκος Μαρκέας

markeasn@otenet.gr

Βασιλική Πρεβεζάνου

Τηλέφωνο 210 5310542

Το νέο βιβλίο του Χειρουργού Ορθοπεδικού, φίλου και συναθλητή κ. Νίκου Μαρκέα, δεν απευθύνεται μόνο στον δρομέα ή στον υποψήφιο δρομέα, αλλά και σε κάθε άνθρωπο που ενδιαφέρεται για την άθληση και γι αυτό που εν γένει στις ημέρες μας αποκαλείται υγιεινή διαβίωση. Όλοι µας θέλουμε µια ζωή γεμάτη υγεία. Το βιβλίο «Η απολογία ενός δρομέα» θα µας βοηθήσει να πετύχουμε τους στόχους μας. Ο Νίκος Μαρκέας, σπουδαίος Ορθοπεδικός Γιατρός και Δρομέας με τεράστια πείρα και γνώστης του τι γίνεται στους στίβους, μοιράζεται τη φιλοσοφία της επιτυχίας για το σωστό και αβλαβές τρέξιμο, «ώστε η καρδιά να χτυπά πιο ρυθμικά, οι πνεύμονες να µην κουράζονται, τα οστά ν’ αντέχουν τις φορτίσεις, το μυαλό να γεννά νέες ιδέες, η ψυχή ν’ αναπτερώνεται». Η υπέροχη γλώσσα που χρησιμοποιεί σε όλα τα κείμενα του, η βαθιά επιστημονική του σκέψη, είναι τα ισχυρά όπλα και αυτού του έργου του Συγγραφέα. Είναι επίσης βέβαιο ότι η όποια πνευματική εργασία όταν βγαίνει από τα βάθη της ψυχής προσθέτει στο οικοδόμημα που λέγεται ανθρώπινος πολιτισμός. Ο Συγγραφέας μέσα από τις αφηγήσεις του και μέσα από αναρίθμητα παραδείγματα, απαντά σε πολλά ζωτικά και καυτά ερωτήματα που αφορούν τον δικό μας «μικρόκοσμο», την ιδιότυπη κοινωνία των Δρομέων. Τίποτα δεν γίνεται φαινομενικά σ αυτό το έργο. Όλα καίνε, βράζουν, ζυμώνονται και βγαίνουν μέσα από εσωτερικές διεργασίες. Το νέο βιβλίο γράφτηκε την πιο κατάλληλη στιγμή. Την στιγμή που το «κίνημα» μας, το «κίνημα» των Δρομέων μεγαλώνει. Αυτή λοιπόν την χρονική στιγμή το νέο βιβλίο του φίλου μου ήρθε να μας προβληματίσει, να μας ξυπνήσει και να ταρακουνήσει τις συνειδήσεις μας.

Πολλά ερωτήματα ζητούν την απάντηση τους.

• Υπάρχουν όρια; 
• Ποια είναι τα όρια αυτά; 
• Ποιος τα ορίζει τα όρια; 
• Πια τρέλα είναι αυτή που μετατρέπει την άθληση από πολύτιμο εργαλείο σε φονικό όπλο;
• Αθλούμεθα ή αυτοκτονούμε και δεν το ξέρουμε ή κάνουμε πως δεν το ξέρουμε;

Πολύ άνθρωποι ονομάζουν τον εαυτό τους «συγγραφέας», δίχως να είναι στην πραγματικότητα. Ο Νίκος Μαρκέας αυτοαποκαλείται όπως εξ άλλου είναι, Γιατρός, Δρομέας, αλλά εγώ θα πρόσθετα ότι είναι και σπουδαίος Συγγραφέας. Τον χαρακτηρίζει η υψηλή πνευματικότητα του λόγου. Καταχτάει τον αναγνώστη με μοναδικό τρόπο, βλέπει την πραγματικότητα και την μετατρέπει σε λόγια. Έχει ανεξάρτητη γνώμη για τη ζωή, τις ανθρώπινες σχέσεις και την Άθληση, γιατί ακριβώς στηρίζει τις απόψεις του στην βαθειά επιστημονική γνώση του. Τα λόγια του είναι κοφτερά, οι χαρακτηρισμοί του είναι σωστοί, το κείμενο του προκαλεί τεράστιο ενδιαφέρων. Γι αυτό εγώ θα πρόσθετα ότι το βιβλίο αξίζει να μελετηθεί σε βάθος και να τύχει Εμπορικής Αξίας παρόμοιας με της σπουδαίας Συγγραφικής του Αξίας. Θα συμβούλευα τους πάντες, αλλά ιδιαίτερα τους συναδέλφους δρομείς να το αγοράσουν.

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε:

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΕΝΤΟΣ»

Θεμιστοκλής Λ. φασούλας

Ερυθραίας 4, Καισαριανή

Τηλ. 210 7648900

Fax  210 7648901

www.defacto.gr

e-mail entosnet@defacto.gr

Λίγα λόγια για τον Συγγραφέα.

• Ο Νίκος Μαρκέας φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
• Έχει μετεκπαιδευτεί παράλληλα στην Μικροχειρουργική και στην Παιδοορθοπεδική τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Μεγάλη Βρετανία.
• Από το 1989 φέρει τον τίτλο του Διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών.
• Είναι τακτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Χειρουργικής Ορθοπεδικής και Τραυματιολογίας από το 1982.
• Είναι τακτικό μέλος των Εταιριών Μικροχειρουργικής και Επανορθωτικής Χειρουργικής από το 1991.
• Πρόεδρος του τμήματος Ορθοπεδικής Παίδων για το 2008.
• Το Επιστημονικό του έργο είναι τεράστιο, με πολλές διαλέξεις, μονογραφίες, βιβλία, με ανακοινώσεις σε Ιατρικά Συνέδρια, και με δεκάδες δημοσιεύσεις σε έγκυρα Επιστημονικά περιοδικά Ελληνικά και Διεθνή.
• Σήμερα είναι Διευθυντής και εργάζεται στην Β΄ Ορθοπεδική Κλινική του Νοσοκομείου Παίδων «Π. και Α. Κυριακού» με χιλιάδες επεμβάσεις στο ενεργητικό του, βοηθώντας τους ασθενείς του να ανακουφιστούν από τους πόνους και διορθώνοντας συγγενείς δυσπλασίες.
• Πέρα της Φιλάθλου Ιδιότητας του, ο ίδιος είναι Δρομέας Μεγάλων Αποστάσεων από αρκετά χρόνια. Έχει λάβει μέρος σε εκατοντάδες αγώνες και έχει τερματίσει πολλούς Μαραθώνιους Δρόμους.

Όποιος θέλει να έρθει σε επαφή για το βιβλίο ή και για άλλο λόγο με τον κύριο Νίκο Μαρκέα,  μπορεί να τον αναζητήσει στα τηλέφωνα:

210 5910600

210 5734929