«Η μάχη της διφθόγγου θα συνεχίζεται στο διηνεκές, όσο οι προβληματισμοί πάνω σε θέματα γλωσσολογίας δεν θα βρίσκουν εύκολα απάντηση και όσο οι κοινωνικές συγκυρίες θα απαιτούν διαφορετική εκάστοτε οπτική γωνία για την αντιμετώπιση των θεμάτων. Το σίγουρο είναι ότι, ακόμα κι αν δεν υπήρχε όνομα να προσδιορίζει την ειδικότητά μας, οφείλαμε να το κατασκευάσουμε πάνω σε στέρεες γλωσσολογικές βάσεις που δεν θα επιδέχονταν καμία αμφισβήτηση. Αλλά πόσο είμαστε βέβαιοι ότι αξίζει τον κόπο να δώσουμε συνέχεια σε μία μάχη-φάντασμα, που μόνο αντιδικίες και μισαλλοδοξίες μπορεί να προκαλέσει;»
Όπως λέει ο Συγγραφέας του βιβλίου Δρ. Νίκος Μαρκέας στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.
Συγγραφέας του βιβλίου είναι ο Δρ. Νίκος Μαρκέας, Διευθυντής ιατρός στο επάγγελμα με ειδικότητα <<Χειρουργός Ορθοπεδικός>>. Ο κύριος Νίκος Μαρκέας είναι για μένα, ένας πολύ Μεγάλος φίλος και συναθλητής μου, σπουδαίος επιστήμονας αλλά κυρίως είναι ένας Εξαίρετος Άνθρωπος.
Λίγα λόγια για τον Συγγραφέα.
Ο Νίκος Μαρκέας φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει μετεκπαιδευτεί παράλληλα στην Μικροχειρουργική και στην Παιδοορθοπεδική τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Μεγάλη Βρετανία. Από το 1989 φέρει τον τίτλο του Διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι τακτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Χειρουργικής Ορθοπεδικής και Τραυματιολογίας από το 1982. Είναι τακτικό μέλος των Εταιριών Μικροχειρουργικής και Επανορθωτικής Χειρουργικής από το 1991. Πρόεδρος του τμήματος Ορθοπεδικής Παίδων για το 2008. Το Επιστημονικό του έργο είναι τεράστιο, με πολλές διαλέξεις, μονογραφίες, βιβλία, με ανακοινώσεις σε Ιατρικά Συνέδρια, και με δεκάδες δημοσιεύσεις σε έγκυρα Επιστημονικά περιοδικά Ελληνικά και Διεθνή. Σήμερα είναι Διευθυντής και εργάζεται στην Β΄ Ορθοπεδική Κλινική του Νοσοκομείου Παίδων «Π. και Α. Κυριακού» με χιλιάδες επεμβάσεις στο ενεργητικό του, βοηθώντας τους ασθενείς του να ανακουφιστούν από τους πόνους και διορθώνοντας συγγενείς δυσπλασίες. Πέρα της Φιλάθλου Ιδιότητας του, ο ίδιος είναι Δρομέας Μεγάλων Αποστάσεων από αρκετά χρόνια. Έχει λάβει μέρος σε εκατοντάδες αγώνες και έχει τερματίσει πολλούς Μαραθώνιους Δρόμους.
Όποιος θέλει να έρθει σε επαφή για το βιβλίο ή και για άλλο λόγο με τον κύριο Νίκο Μαρκέα, μπορεί να τον αναζητήσει στα τηλέφωνα:
210 5910600
210 5734929
Από τον πρόλογο του βιβλίου.
Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε που τέθηκε για πρώτη φορά ζήτημα ονοματολογίας της ειδικότητάς μας και ακόμα δεν έχουμε συνέλθει από την αιφνιδιαστική αλλαγή του όρου Ορθοπεδική σε Ορθοπαιδική. Κι ας έχουν μεσολαβήσει σοβαρές διαβουλεύσεις, ατέρμονες συζητήσεις, επιστολές εκατέρωθεν, εισηγήσεις ειδικών, προτάσεις και αντιπροτάσεις των ενδιαφερομένων. Για τους νεώτερους από τους συναδέλφους, τα γεγονότα είναι λίγο έως πολύ άγνωστα. Για τους πρεσβύτερους όμως των Ορθοπαιδικών, που είχαν μάθει την προηγούμενη ονομασία, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να συνηθίσουν τη νέα. Πολλά δημόσια έγγραφα επιμένουν να γράφουν τον όρο με την παλιά μορφή. Στις κάρτες τους πολλοί συνάδελφοι αποδεικνύονται αναποφάσιστοι, καθώς άλλοτε προτιμούν τη μία και άλλοτε την άλλη ονομασία. Στο Χρυσό Οδηγό, το αμφίσημο χάος επαναλαμβάνεται πεισματικά.
Το γεγονός θα πέρναγε ίσως απαρατήρητο αν δεν ήταν ολοφάνερο! Αλλά ποιος θα μπορούσε αβίαστα να μείνει απαθής μπροστά στο διφορούμενο των θέσεων; Ποιος θα κατόρθωνε ν’ αντισταθεί με σθένος απέναντι στα επιχειρήματα της “άλλης” άποψης; Και μάλιστα όταν το ζήτημα παύει να είναι συλλογικό αφορώντας μία μεγάλη ομάδα ατόμων που, στο κάτω-κάτω της γραφής, συμφώνησαν με δημοκρατικές διαδικασίες σε μια κοινή λογική, αλλά καταντάει αυστηρώς προσωπικό.
Γιατί εδώ τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαντάζουν με την πρώτη ματιά. Εδώ αναφύεται ζήτημα κρίσης ταυτότητας, όταν πρόκειται να υπηρετήσουμε έναν επιστημονικό κλάδο που διαθέτει ένα όνομα εντόνως αμφισβητούμενο από τους κατ’ εξοχήν φορείς του. Γιατί αυτό που αγαπήσαμε, εκείνο που μας προσήλκυσε στα νεανικά μας βήματα, το ιδανικό που μας ενέπνευσε και καθοδήγησε τις κατοπινές μας επιλογές, κατηγορήθηκε ότι έφερε όνομα νόθο και ψεύτικο και χρειαζόταν επειγόντως να αποκατασταθεί η αλήθεια. Και γιατί δεν είναι εύκολο να αλλάξεις όνομα από τη μια στιγμή στην άλλη. Αν στο επίθετό μου το -ε- αντικαθίστατο ξαφνικά με το -αι- για καθαρά ετυμολογικούς λόγους, θα έχανα το βηματισμό μου!
Δεν είναι λίγοι όσοι υποστηρίζουν ότι υπάρχουν τόσα υπαρκτά προβλήματα που μας ταλαιπωρούν ώστε να μη χρειάζεται να κατασκευάζουμε ανύπαρκτα. Προβλήματα επιβίωσης, πολιτισμικά, εθνικά, προβλήματα γλώσσας και επικοινωνίας προπαντός. Κάπου διαβάσαμε την άποψη ότι «είναι περιττό να προστρέχουμε σε φιλοσοφικά εγχειρίδια, επαγωγικούς συλλογισμούς και δυσεπίλυτες μαθηματικές εξισώσεις για να διυλίσουμε τον κώνωπα ή, ακόμα χειρότερα, να εξηγήσουμε τα αυτονόητα». Ίσως η άποψη να είναι σωστή. Αλλά αποκλείει δυστυχώς το διάλογο.
Οι συγκρούσεις στα μέτωπα της γλωσσογνωσίας φαντάζουν σήμερα δονκιχωτικές. Μοιάζουν να αφορούν ανεμόμυλους κι άπιαστες χίμαιρες. Ωστόσο, οι αφορμές να εκδηλωθεί μια καινούργια μάχη για την καθιέρωση ή την κατάργηση της διφθόγγου, μετά τις αναρίθμητες άλλες που κατέληξαν ισόπαλες χωρίς ορατό αποτέλεσμα, ελλοχεύουν σε κάθε γωνιά.
Δύο ήταν οι πυλώνες που στηρίχτηκε αυτή η συγγραφική προσπάθεια. Ο ένας ήταν η ανάγκη να αναπτυχθεί ένας ώριμος διάλογος. Ανάμεσα στα άλλα, που έχουν χαθεί στις μέρες μας, είναι η συνομιλία. Έτσι συνέβαινε ανέκαθεν στις επαναστατικές εποχές, στις εποχές που έκριναν την τύχη του κόσμου, όπως αυτή που διανύουμε σήμερα. Αλλά χρειάζεται κάποια γαλήνη και μια ιδιαίτερη παιδεία για να εξελιχθεί ο αληθινός διάλογος. Όπως υποστηρίζει ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, χρειάζεται πάνω απ’ όλα να θέλγει τους διαλεγόμενους η λογική ακροβασία, η κύηση και ο τοκετός των εννοιών, το αρμονικό τους συνταίριασμα και τα ωραία απροσδόκητα που αυτό συνεπάγεται. Ο διάλογος είναι μία φυσική οργάνωση του νου. Ξετυλίγεται με κάποιο ρυθμό, με κάποια προσοχή, χωρίς αυθάδεις διακοπές, χωρίς αποκλίσεις.
Ο δεύτερος πυλώνας ήταν η περιέργεια, η έμμονη ιδέα του ερευνητή να μην αφεθεί τίποτα στην ασάφεια, να μην επιτραπεί στο κράτος της αμφισβήτησης να διαφεντεύει τη σκέψη του. Τη θέση αυτή τη συνάντησα αναπάντεχα στην πρόσφατα δημοσιευθείσα ποιητική συλλογή της Κικής Δημουλά:
«Λεγόσουν Περιέργεια.
Όνομα κατακριτέο, αδιάκριτο.
Πάντα το έλεγα,
χωρίς εσένα
ο κόσμος θα ήταν πιο άγνωστος ακόμα…».
Κι έτσι ξεκίνησε η έρευνα προς κάθε κατεύθυνση, στις ήδη υπάρχουσες δημοσιεύσεις, στην ελληνική και ξένη βιβλιογραφία, σε λεξικά παλαιά και νέα, στο ίδιο το διαδίκτυο. Από την έρευνα αυτή προσπάθησα να σταχυολογήσω όσα ήταν ικανά να φωτίσουν. Απέφυγα τις επαναλήψεις. Αποτίναξα κάθε τι που θα μπορούσε να δράσει εμπρηστικά στον ήδη υποβόσκοντα φανατισμό. Κράτησα όσα έκρινα ότι θα λειτουργούσαν επαγωγικά στην ανάπτυξη ενός γόνιμου διαλόγου. Με σεβασμό στη γλώσσα μας, την ανυπέρβλητη αυτή πολιτισμική μας κληρονομιά. Με αγάπη στην αλήθεια. Με βήματα σταθερά “Ιπποκρατικά” (όχι υποκριτικά), που έχουν ως στήριγμα την εμπεριστατωμένη έρευνα, την οξυδερκή παρατήρηση, τη λογική και την εμπειρία. Και με έμφαση στη διατήρηση χαμηλών τόνων στο επίμαχο θέμα.
Γιατί, όπως γράφει η Δημουλά στην ίδια ποιητική συλλογή,
«ψιθυριστά αγαπιούνται οι λέξεις
για να μην τις ακούσεις».
Νίκος Μαρκέας.
Υ.Γ.
Το βιβλίο αυτό διανεμήθηκε σε όλους τους Ορθοπαιδικούς που έλαβαν μέρος στο Πανελλήνιο Συνέδριο Ορθοπαιδικής που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, στο ξενοδοχείο Caravel, από 1 έως 4 Οκτωβρίου 2014.